Wiosną 1942 roku Teresa Prekerowa mieszkała w Warszawie – w tym czasie sama, gdyż jej rodzice opuścili miasto. Pewnego dnia wracała wieczorem do domu i zobaczyła na ulicy małą żydowską dziewczynkę. Zabrała ją do domu, przez tydzień opiekowała się nią, a po tygodniu poszła z nią do zakonu Nazaretanek, o których widziała, że prowadzą ochronkę i na pewno zaopiekują się dzieckiem. Prekerowa znała ten zakon jeszcze sprzed wojny, kiedy chodziła do prywatnej szkoły prowadzonej przez zakonnice.

Teresa Prekerowa urodziła się w Zapustnej, w 1921 roku. Jej rodzina mieszkała w wiejskim majątku, który był jej własnością. Jej rodzina była raczej liberalna, z otwartymi umysłami – jak sama Prekerowa opisywała swoich rodziców. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej została przez rodziców wysłana do Warszawy, do prywatnej szkoły katolickiej prowadzonej przez Siostry Nazaretanki. Kiedy wybuchła II wojna światowa Teresa miała 17 lat i zaraz po rozpoczęciu wojny jej rodzina została wyrzucona ze swojego domu i uciekła do Warszawy. Od momentu powstania w Warszawie getta zaczęła przechodzić z tzw. Strony aryjskiej na stronę getta i pomagała zaprzyjaźnionej żydowskiej rodzinie. Po jakimś czasie uzyskała fałszywe dokumenty dla dziewczyny, która była jej koleżanką i przeprowadziła ją na aryjską stronę Warszawy. Wiosną 1942 roku zabrała z ulicy żydowskie dziecko i przez tydzień opiekowała się nim. Następnie umieściła dziewczynkę w żeńskim zakonie Nazaretanek. W 1942 roku Teresa Prekerowa wyszła za mąż i wyjechała z Warszawy. Po wojnie ukończyła studia humanistyczne i została specjalistką w dziedzinie stosunków polsko-żydowskich. Jest autorką wielu publikacji dotyczących tego zagadnienia. Zmarła 15 maja 2000 roku.

Po krótkim pobycie w miejskim sierocińcu ks. Boudouina w Warszawie, jako ośmioletni chłopiec Michał Głowiński został zabrany do katolickiego sierocińca prowadzonego przez zakonnice w Turkowicach, na wschodzie Polski, gdzie był ukrywany razem z ponad trzydziestoma innymi żydowskimi dziećmi. Siostry wykazywały się ogromnym poświęceniem i życzliwością dla ukrywanych żydowskich dzieci.

Michał Głowiński urodził się 4 listopada 1934 r. w Warszawie. Razem z rodzicami uniknął wywózki do Treblinki z warszawskiego getta. Następnie, razem z matką ukrywał się na wsi pod Warszawą. Jest jednym z dzieci uratowanych z Holokaustu przez Irenę Sendlerową. Przez trzy tygodnie przebywał w sierocińcu w Otwocku prowadzonym przez siostry Felicjanki. Następnie, po krótkim pobycie w miejskim sierocińcu ks. Baudouina w Warszawie został zabrany do katolickiego sierocińca prowadzonego przez zakonnice na wschodzie Polski - w Turkowicach, gdzie był ukrywany razem z ponad trzydziestoma innymi żydowskimi dziećmi. Po wojnie skończył studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Obecnie jest profesorem, teoretykiem literatury, współautorem „Słownika terminów literackich”, analitykiem języka propagandy PRL. Jest jednym z najważniejszych i najbardziej cenionych humanistów w Polsce. Wieloletnim pracownikiem naukowym w Instytucie Badan Literackich Polskiej Akademii Nauk. Autorem prozy wspomnieniowej. Ostatnio wydał autobiografię zatytułowaną „Kręgi obcości”.

Po ucieczce z warszawskiego getta Janina, po kilku przymusowych przeprowadzkach z różnych kryjówek na terenie Warszawy, trafiła do Radości - podwarszawskiej miejscowości letniskowej. Przebywała tam oficjalnie, jako koleżanka córki gospodarzy. Pewnego dnia, gdy jej gospodarze wyjechali na zakupy została sama i postanowiła pooglądać kocięta, które dopiero co się urodziły i były trzymane w domu. Siedząc na podłodze zaczęła mechanicznie czytać gazetę, na której bawiły się kocięta  i odnalazła w niej imię i nazwisko swojego ojca oraz stryja. Okazało się, że był to stary numer gadzinówki Nowy Kurier Warszawski wydawanej przez Niemców w języku polskim, a lista zawierała imiona, nazwiska oraz stopnie wojskowe oficerów, których zwłoki zostały odnalezione w lasach Katynia. Informacja głosiła, że zbrodni na polskich oficerach dokonali sowieci. Janina nie uwierzyła w tę informację, licząc na to, że jest to nazistowska propaganda. Dopiero po wielu latach uwierzyła, że sprawcami zbrodni katyńskiej byli sowieci.

Janina Bauman urodziła się w Warszawie 18 sierpnia 1926 r. w rodzinie inteligenckiej, całkowicie zasymilowanej, niereligijnej. Jej ojciec Szymon Lewinson był lekarzem urologiem, tak jak wielu innych członków jej rodziny. Janina miał 13 lat, gdy we wrześniu 1939 r. wybuchła II wojna światowa. Wtedy jej ojciec został zmobilizowany do wojska jako oficer rezerwy. Razem z innymi polskimi oficerami został internowany przez armię sowiecką, przebywał w obozie w Kozielsku, a potem razem ze swoim bratem został zamordowany w Katyniu. Przed samym wybuchem wojny Janina wraz z rodziną wyjechała do domu letniego do Konstancina, a we wrześniu wróciła z rodzicami do Warszawy. Po utworzeniu getta zamieszkała wraz z rodziną na jego terenie, gdzie wielokrotnie przenosiła się z miejsca na miejsce, uciekając przed Niemcami i. Z terenu warszawskiego getta uciekła wraz z matką i młodszą siostrą dopiero w 1944 r. unikając tzw. Wielkiej Akcji Likwidacyjnej i wywózki do obozu śmierci w Treblince. Po ucieczce z getta najpierw ukrywała się na terenie Warszawy, a potem w miejscowościach podwarszawskich. Wielokrotnie zmieniała miejsce pobytu, gdyż kilkakrotnie wraz ze swoimi najbliższymi stała się ofiarą szantażystów. Podczas powstania warszawskiego, jesienią 1944 r. zachorowała na gruźlicę i całe powstanie przesiedziała z wysoką gorączką w piwnicy jednej z kamienic w centrum miasta. Po powstaniu, razem z innymi Warszawiakami bydlęcymi wagonami wyjechała do podkrakowskiej wsi, gdzie ukrywała się w gospodarstwie rolnym, razem ze swoją mamą, jej siostra i ciocia Mania – polska gosposia, która zawsze pomagała jej rodzinie, mieszkały u innych gospodarzy w tej samej wsi. W kwietniu 1945 r. wróciła do Warszawy. Skończyła studia dziennikarskie, podczas których poznała swojego późniejszego męża prof. Zygmunta Baumana. Wstąpiła do PZPR i pracowała w wytwórni filmów dokumentalnych. Urodziła 3 córki. W 1968 r. podczas kampanii antysemickiej mąż Janiny był prześladowany i wyrzucony z pracy na Uniwersytecie Warszawskim razem z 6 innymi pracownikami naukowymi. Janinie zostało zasugerowane zwolnienie się z pracy, co uczyniła i cała rodzina postanowiła wyjechać z Polski. Najpierw do Izraela, gdzie już mieszkała siostra Janiny – Zosia. Tam Baumanowie mieszkali przez 3 lata, potem przenieśli się do Anglii do Leeds, gdzie Janina pracowała jako bibliotekarka w szkole, a mąż był wykładowcą i dziekanem wydziału socjologii na uniwersytecie w Leeds. Janina została pisarką, napisała kilka opowiadań, które oparła o swoje wspomnienia z warszawskiego getta oraz przeżycia powojenne. Zmarła 29 grudnia 2009 roku w Leeds w Wielkiej Brytanii.